Icinde, ayet-i kerimeler, hadis-i serifler, atasözleri, kelam-i
kibarlar, vecizeler, vs.lere yer verilen; din , ahlak, sevgi ve saygi
gibi mevzularda nasihat veren, pendname ve baska isimlerde
yazilan manzum veya mensur eserlerin ortak adidir. Levni`nin
atasözü destanindan bazi dörtlükler:
Tut atalar sözün kalb-i selim ol,
“Gönülden gönüle yol var“ demisler.
Gider yavuzlugu, tab-i halim ol,
“Keskin sirke küpüne zarar“ demisler.
Bilirsin alcaga akmadadir su,
Kamilin cahile nasihati bu,
Ikrarin gözet, olma abes-gü,
”Birdir iman ile ikrar” demisler.
Aldanma cihanin sakin varina,
Bir nefesi verme cihan varina,
”Bugün isini koyma yarina”,
”Yar yikildigi gün tozar” demisler.
Bir mürsid-i kamil bulmayanlara,
Bu nasihatten ders almayanlara,
Sözünün sübutu olmayanlara,
“Dipsiz kile, bos bir anbar“ demisler.
“Günes balcikla sivanmaz“ ey dil,
Bi-zeban da olsa bellidir kamil,
kendinden gayriyi begenmez cahil,
“Kendi calar, kendi oynar” demisler.
Yirtici kuslarin ömürleri az,
“Bir ipte iki canbaz oynamaz“,
“Sah-rah`ta kuyuyu kametince kaz,
Ez-kaza ayagi kayar“ demisler.
Levni, nasayahi pirlerin böyle,
Durub-i emsali nazm ile söyle,
Meydan-i hünerde agirlik eyle,
”Agir basan, yegni kalkar” demisler.
Abes-gü: Abes söyleyen. Bi-zeban: Dilsiz. Sah-rah: Büyük
cadde. Yegni: Hafif, kolay
